Daar gaan we dan, op naar Lipova, een lange reis van ongeveer 1800 km! De auto is helemaal volgepakt, de grote koffer op het dak zit tjokvol en de wielen van de caravan buigen nog net niet door. Al maanden geleden hebben we het besluit genomen om in de zomervakantie Simona op te zoeken, ons sponsormeisje. (Mensen die al langer mee doen met "Inima" kennen waarschijnlijk haar trieste verhaal nog wel van de eerste video die Sir maakte.) Alles wat we van en over haar horen is verdrietig. En dat is ook geen wonder; je zult als 19-jarig meisje al je vader en moeder hebben verloren en je verantwoordelijk voelen voor je jongere broertje en dementerende oma. We weten hoe alleen en verloren ze zich vaak voelt en hopen een klein stukje van die eenzaamheid op te heffen door te laten voelen dat we niet alleen op papier met haar meeleven.

Maar natuurlijk is die geweldige hoeveelheid bagage niet alleen voor Simona, ze zou een winkeltje kunnen beginnen! Dankzij de video van Sir zijn inmiddels familie en vrienden ook sponsor geworden; we willen al hun gezinnen namens hen graag een bezoek brengen en natuurlijk niet met lege handen komen. Bovendien hebben we gemerkt dat Nederlanders terecht bekend staan als een vrijgevig volkje. In alle maanden voorafgaande aan de reis, zijn we niet al te bescheiden geweest met aan iedereen die het maar wilde horen te vertellen waar we naar toe gingen en waarom. Gevolg: de hulpgoederen stroomden binnen! Dekens, lakens, dekbedden, schoenen, knuffels en vooral kleding. Onze bergruimte was al gauw te klein, maar ook voor zo'n probleem heb je vrienden! Toen het echt te gortig werd, hebben we maar een andere stichting voor hulpverlening aan Roemenië gebeld en hun vrachtwagen is een paar keer langs geweest om spullen te halen.

Maar met herkregen loopruimte kwam ook een stuk onzekerheid het huis binnen geslopen. We hadden al zo vaak gehoord: waar beginnen jullie aan. Roemenië, is dat niet vragen om problemen? De vrachtwagenchauffeur was daar wel heel duidelijk over! Zijn boodschap kwam hierop neer: "Ik zie jullie al huilend naast de caravan staan, terwijl zigeuners hem leeghalen. Doe het niet!" Gelukkig was er ook nog een Sir, die een veel positiever geluid liet horen en zei: "gewoon doen." We zullen er nooit spijt van hebben dat we zijn advies hebben opgevolgd; integendeel, we hopen in mei weer te gaan (en moeten nu al een beroep doen op de zolders van vrienden!)

De reis verliep voorspoedig en het passeren van de Roemeense grens ging vlot en probleemloos. De douane moest eens weten hoeveel verboden waar we aan boord hadden! De avond tevoren hadden we vanuit Hongarije geprobeerd Eleonora te bellen; zij zou ons de gloednieuwe camping wijzen. Toen we maar geen gehoor kregen besloten we dat iedere rechtgeaarde Lipovaan natuurlijk zou weten waar de camping lag en we hoopten dat het beetje Roemeens dat we de afgelopen winter geleerd hadden voldoende zou zijn om de weg te vragen. Wel, om een lang verhaal kort te maken: na door een heleboel vriendelijke mensen van het kastje naar de muur te zijn gestuurd, vonden we na twee uur zoeken de camping. Maar dan wel een camping naar Roemeense begrippen. Dat betekende dus: twintig gloednieuwe huisjes en een keurig betegelde parkeerplaats. Maar absoluut geen plekje voor de caravan, laat staan voor het tentje van onze dochter. Als we een huisje huurden mocht de caravan wel op de parkeerplaats staan, en zo waren we toch onder de pannen! Bang om onze caravan bij thuiskomst leeg aan te treffen hoefden we niet te zijn, want de bewaking was perfect!

Een telefoontje naar Eleonora en een uurtje later zaten we bij haar aan de koffie. Zij was volledig bereid om bij onze bezoekjes mee te gaan als tolk en de volgende ochtend om tien uur gingen we samen op pad. Die eerste (maan)dag sloten we af met kinderschoenen kopen op de markt en een drankje bij Joop, de goede vriend van Sir en Joke die op dat moment in het huisje verbleef. 's Avonds weer op stap met Eleonora, voor de langverwachte kennismaking met Simona. Tot onze grote verassing was ze helemaal niet meer zielig en eenzaam. De liefde verricht nog altijd wonderen: in mei 2003 gaat ze trouwen!

De volgende dag trokken we er alleen op uit, omdat er Engels werd gesproken in de twee gezinnen die we in Galsa wilden bezoeken. De weg was een ramp, de temperatuur 40°, maar het was een geweldige dag. De mensen zijn zo ontzettend hartelijk! Even een voorbeeld: toen we teruggingen bleken wegwerkers bezig te zijn de ergste gaten in de weg te dichten. We moesten dus een poosje wachten en er kwamen prompt een paar mannen op onze auto af. Waar we geweest waren? Galsa; maar daar kwamen zij ook vandaan! Bij wie dan wel? Bij Nicu Stoica? Maar dat was hun vriend! De Fransen bleken ook hier gelijk te hebben met hun gezegde: Les amis de mes amis sont mes amis! Toen de gaten dicht waren, werd de weg nog eens extra aangeveegd en werden we uitbundig nagezwaaid. 's Avonds op bezoek bij een gezin waar uitstekend Engels werd gesproken. Het was echt jammer dat we weg moesten toen het ging schemeren, maar je kunt in Roemenië niet in het donker rijden!

Toen we ons de volgende ochtend om tien uur weer bij Eleonora meldden, bleek daar tot onze grote verassing Henk de Roo te zitten! Die dag zijn we dus met z'n vijven op stap gegaan en wat hebben we een fantastische dag gehad. Het was zo fijn om zoveel mensen blij te kunnen maken met spullen die voor hen eigenlijk onbetaalbaar zijn. Je kunt in de supermarkt echt alles kopen, maar het is er zo duur al bij ons en dan moet je een Roemeens salaris hebben. Praktisch het hele inkomen gaat op aan voeding en ons bureau voor gezonde voeding zou daar nog heel wat te doen hebben. In de zomer worden heel veel tomaten en paprika's in het zout ingemaakt en je hoeft je niet af te vragen hoeveel vitaminen dit éénzijdige voedsel in de winter oplevert! 's Avonds brachten we tot besluit nog een bezoekje aan een gloednieuw sponsorgezin (voor onze zoon en zijn vriendin) en toen restte ons alleen nog het afscheidsdrankje bij Eleonora. Lipova is geen oord om je vakantie door te brengen en de resterende weken hebben we dan ook in Hongarije doorgebracht.

Natuurlijk hebben we eindeloos nagepraat en de balans opgemaakt. Het was echt een geweldige ervaring: de mensen waren zo hartelijk en zo blij met de meegebrachte spullen. In Nederland had een Roemeense vrouw tegen ons gezegd: ze zijn alleen maar zo aardig om wat je meebrengt hoor, met lege handen hoef je niet aan te komen. Niets was minder waar. Vaak laadden we pas aan het eind van het bezoek de auto uit, maar de hartelijkheid was vanaf het begin. De mensen vinden het gewoon fijn iets te horen van de families hier, die hun elke maand weer helpen om de moeilijke eindjes aan elkaar te knopen. Het contact met Eleonora en Henk was heel fijn, we hadden na drie dagen het gevoel afscheid te moeten nemen van goede, oude vrienden.

Is er ook nog wat negatiefs te melden? Ja, toch wel. We zijn waarschijnlijk wel eens te impulsief te werk gegaan bij de aanschaf van dure goederen, zoals een koelkast en een wasmachine. (We hadden een hele dikke portemonnee mee, o.a. door een gift van onze Roemeense vrienden in Californië.) We zijn volledig op Eleonora afgegaan, maar zullen als we in mei weer gaan, het voorwoord van Inima 2 nog eens goed doorlezen, over sociale controle ed., en alvorens te kopen overleggen met het thuisfront, Sir en Joke dus.

Als u ook overweegt om te gaan, kunnen wij vanuit onze ervaring alleen maar zeggen: doen! Wilt u wat meer weten over de camping, o.i.d. ons telefoonnummer is: 072 5714973. En als u kleding meeneemt: de gemiddelde Roemeen is heel wat kleiner en dunner dan wij Nederlanders!