Reisverslag van Johan en Rita Bossink

 

Al een aantal jaren stond op ons programma om het gezin Tarcan, dat wij al jaren ondersteunen, te gaan bezoeken. Door allerlei omstandigheden was het er nog steeds niet van gekomen. Maar nu zou dat dan eindelijk gaan gebeuren. Plannen gemaakt met onze vrienden Arie en Gees van der Plas uit Apeldoorn om samen deze reis te gaan maken.
We vertrekken op dinsdag 7 augustus om 07.50 uur met Wizz Air, van Dortmund naar Timisoara in Roemenie. Om circa 10.00 uur (plaatselijke tijd 11.00 uur) komen we aan in Timisoara. Via internet hadden we al twee auto’s gereserveerd die voor ons klaar stonden.

Na ongeveer 1 uur rijden komen we aan in Lipova. Vandaar uit rijden we door via het plaatsje Paulis naar het dorpje Minis, waar de camping ligt van Anna en Cornel Tarniceri. Minis ligt circa 10 km achter Lipova. Cornel had voor ons twee kamers gereserveerd in hun gebouw op de camping.
Daar worden we hartelijk welkom geheten door Sir en Joke Koolhof en door Cornel en zijn pleegdochters Angie en Andrea. Dit zijn twee pleegdochters uit de foundation van Anna en Cornel. Andrea spreekt naast Roemeens ook goed Nederlands.

Tijdens een kop koffie en een heerlijke uitsmijter (dank je wel Joke!) maken we met elkaar een planning voor de komende dagen. Daarna vertrekken we, samen met Cornel, Joke en Sir, naar ons eerste gezin, de Tarcans. Sir en Joke klopten aan en het hele gezin, vader, moeder en vijf kinderen (drie jongens en twee meisjes) kwam naar buiten. Het was een zeer bijzondere, warme en emotionele ontmoeting. We hadden voor de Tarcans de nodige cadeaus meegenomen en kregen als dank een zak met fruit mee. Het jongste knaapje pakte ons bij de hand en liet achter hun huis spontaan zijn konijnenhok zien met twee konijnen erin.

We hebben samen goed naar hun huis gekeken en gezien onder welke omstandigheden zij leven. We kwamen tot de conclusie dat er nog veel moet gebeuren om het voor het gezin een beetje aangenaam te maken. Zo is het dak lek en bij een beetje regen komt het water al binnen in de kamer. Daarnaast functioneert de kachel niet goed, is er maar een beetje hout voor de winter en tocht het van alle kanten door de gaten in de muren. Kortom, er is nog veel goed werk te verrichten.
We spreken af dat we de komende dagen nog wel terug komen. In verband met de verjaardag van Johan, vrijdag 10 augustus, nodigen we het hele gezin Tarcan uit om donderdagmiddag om 17.00 uur met ons mee te komen om met zijn allen een keer naar Mc Donalds te gaan in Arad, een grote stad 40 km verderop. Daar waren ze nog nooit geweest. Ze waren heel erg blij met de uitnodiging.

Daarna vertrekken we naar het volgende gezin. We bezoeken Stela Filip, een weduwe met 4 kinderen. Haar twee dochters zijn inmiddels getrouwd en kunnen in hun eigen levensonderhoud voorzien. De twee zoons studeren met behulp van de Stichting Inima. Moeder Stela heeft een zeer laag inkomen en woont armoedig. Het is een heel lief mens en ook dit was een warme ontmoeting. Ze was ons zeer dankbaar en pakte als dank een levende kip en wilde deze aan Arie en Gees geven. Toen we haar duidelijk hadden gemaakt dat het niet mogelijk was een levende kip in de koffer in het vliegtuig mee te nemen naar Nederland, gaf ze ons een zak met pruimen. Die hebben we dan maar in dank aanvaard.
Arie en Gees zijn donderdagavond nog even teruggegaan om ook de zoons te ontmoeten.

Nu nog even voor wat boodschappen naar Lipova. Wij hadden toch een andere voorstelling van de belangrijkste winkelstraat in een stad als Lipova. Geen asfalt, geen klinkers, maar een brede zandweg met putdeksels die circa 30 cm boven het zand uitsteken, grote, diepe kuilen in de straat etc. Met de auto moest je overal tussendoor manoeuvreren om maar een beetje redelijk door de straat te komen. Je kreeg het gevoel dat je in een cowboy film meespeelde. Gelukkig wordt er hard aan gewerkt.
Vervolgens reden we terug naar de camping. Daar had Angie een heerlijke maaltijd voor ons gekookt. ’s Avonds zijn we samen naar Virgil Oncu in Lipova gereden. Virgil, een zeer aardige man, zorgt er namens de Stichting Inima voor dat de financiën maandelijks ook daadwerkelijk bij de gezinnen worden bezorgd. Hij doet dat zeer trouw en houdt daar een nauwkeurige boekhouding van bij. Zijn vrouw was nog aan het werk in het ziekenhuis. Later op de avond kwamen Alex en Camelia thuis van hun werk in Arad.
Camelia heeft, met behulp van de Stichting Inima, jaren kunnen studeren, spreekt vloeiend Engels en heeft nu een goede baan in Arad. Zij verleent hand- en spandiensten voor de Stichting Inima. Ook deze begroeting was warm en hartelijk. Camelia heeft een paar dagen vakantie genomen om ons wat te begeleiden.

Op de terugweg zagen we dat een man een koe aan een touw vast hield en langs de weg liet grazen. Tja, bij ons laten ze een hond uit en in Roemenië is dat een koe.
Op de camping hebben we samen met Cornel, Sir en Joke nog een glaasje heerlijke Roemeense wijn gedronken en zijn vervolgens naar bed gegaan.

Na een heerlijk ontbijt vertrokken we woensdagmorgen naar Lipova en haalden Camelia op die deze dag met ons mee zou gaan. We wilden graag als eerste naar de familie Timciuc in Ususau, een klein dorpje circa 10 km achter Lipova en uitsluitend te bereiken via een zeer slechte weg. Dit is een zeer kinderrijk gezin (15 kinderen) en ontvangt ook steun van de Stichting Inima.
In het blauwe Inima boekje hadden we al het nodige over deze familie gelezen en wij waren benieuwd naar de omstandigheden waarin zij leven. Vader en moeder waren niet aanwezig. Een dochter van 18 jaar paste op haar broertjes en zusjes. Wij schrokken ontzettend van wat we daar zagen. Het was er zeer armoedig. Vader en moeder hebben, met behulp van de oudste kinderen en met behulp van de Stichting Inima een grote kas van plastic opgezet waarin zij tomaten- en paprika planten hebben gepoot. Daar hingen nu al zoveel tomaten en paprika’s aan, dat zij deze op de markten in de buurt kunnen verkopen om zodoende een beetje geld binnen te krijgen om van te leven. Dat vonden wij zeer positief.
Wat ons bijgebleven is, is de blik in de ogen van het meisje van 18 jaar. Een blik waaruit je kon lezen: "help ons en help mij, om maar een beetje toekomst te hebben". Die blik staat ons ook nu nog elk moment van de dag voor ogen.

Vervolgens bezochten we de familie Marcu in Lipova. Dit gezin welke gesteund door onze vrienden Laurens en Els Spit uit Oldenzaal. Zij hadden ons een cadeau voor hen meegegeven met het verzoek dit aan hen te willen overhandigen en hun de hartelijke groeten van hen over te brengen. Via Camelia konden we met hun een gesprek voeren. Ze waren zeer blij met ons bezoek.

Om alles maar eens even goed op ons te laten inwerken, zijn we vervolgens naar een klein terrasje in Lipova gegaan om even een kopje koffie te drinken. Daarna zijn we samen met Camelia naar de kathedraal Maria Radna in Lipova gegaan. Een mooie en beroemde kerk, die op 15 augustus (Maria ten Hemelopneming) vele mensen trekt uit de wijde omgeving.

Om 17.00 uur waren we, samen met Cornel, Joke en Sir, uitgenodigd bij de burgemeester van het plaatsje Paulis, de heer Prof. Petru Nicoara. In zijn gemeente wordt met behulp van de Stichting Inima en met veel vrijwilligers een gebouw opgeknapt. Eén van doelen van dit gebouw is dat kinderen hier ’s middags huiswerkbegeleiding en extra scholing gaan krijgen. Het project wordt van de kant van de Stichting Inima begeleid door Anna en Cornel.
De burgemeester is zeer gecharmeerd van dit project en nodigde ons daarom uit. Hij werd vergezeld door zijn secretaresse en een medewerkster, hoofd afdeling Sociale Zaken.
We werden ontvangen in een naast het gemeentehuis gelegen kleine wijnkelder van Wine Princess. Onder het genot van een hapje en (uiteraard) een wijntje hebben we kennis kunnen nemen van de stand van zaken van dit project. Wij hebben van de kant van de Stichting Inima iets kunnen vertellen over de doelstellingen en de mensen die hier bij betrokken zijn.
Na afloop hebben we onder zijn leiding nog een bezichtiging gehad van het gemeentehuis. Als dank kregen wij een zeer bijzonder boek overhandigd, geschreven door de burgemeester zelf, een monografie over de gemeente Paulis. Ook hier kijken we terug op een zeer bijzondere ontmoeting.

De volgende dag, donderdag 9 augustus, na een goede nachtrust en een goed ontbijt, zijn we (Rita en Johan) rond 11.00 uur vertrokken naar Arad. Angie en haar zoontje Christi zouden met de trein naar Arad gaan. De afstand van circa 40 km zou met de trein, door allerlei oorzaken, 1½ tot 2 uur gaan duren. Wij spraken af dat wij hun met onze auto wel even naar Arad zouden brengen. Dan zouden ze met ca ½ uur in Arad zijn. Andrea ging ook met ons mee. Zij spreekt immers Nederlands. Nadien hebben we nog even gewinkeld met Andrea en voor haar nog een paar leuke dingetjes gekocht. Dat vond ze heel erg fijn.
Vervolgens hebben we samen nog even boodschappen gehaald en die bij de Tarcans bezorgd. Daar waren ze heel erg blij mee. Daarna terug naar de camping en even uitrusten.

Om 16.30 uur vertrokken we met 3 auto’s naar de familie Tarcan en hebben hun opgehaald om samen naar Mc Donalds in Arad te gaan. Een patatje, een hamburger of kipnuggets, een colaatje en een ijsje. Ze vonden het allemaal geweldig. Moeder Florica Tarcan zat met haar kleinste dochter en met Andrea bij ons in de auto. Ze huilde op enig moment.
Via Andrea vroegen we haar wat er aan de hand was. Ze vertelde dat zij zich altijd al een keer gewenst had om eenmaal in haar leven haar kinderen een keer mee te kunnen nemen naar Mc Donalds en nu was haar grote wens in vervulling gegaan. Toen we weer terug waren in Lipova, hebben we uitgebreid afscheid genomen van de familie Tarcan. We hebben hun beloofd nog eens terug te komen.

De volgende ochtend, vrijdag 10 augustus, waren er rond het terras allerlei ballonnen opgehangen. Johan was jarig en werd door een ieder hartelijk gefeliciteerd.
Na het ontbijt vertrokken we naar Paulis om het gebouw, waarin kinderen huiswerkbegeleiding gaan krijgen, te bezichtigen. Er waren circa 10 bouwvakkers van de Gemeente Paulis aan het werk. Er moest beton op een verdieping worden aangebracht. In Nederland zet je er een betonwagen neer en laat het beton er vervolgens inlopen. In Roemenië wordt er in een betonmolen beton gemaakt, dat vervolgens in emmers naar boven op de verdieping wordt gebracht. Zo houd je 10 bouwvakkers aan het werk. Een wereld van verschil.

Daarna halen we Camelia op uit Lipova. We rijden naar het plaatsje Ghioroc, waar met behulp van de Stichting Inima ook in een speciaal gebouw extra bijscholing wordt gegeven aan circa 60 kinderen gedurende 2 uren per dag. Vervolgens rijden we door een paar kleine plaatsjes en komen we langs de gigantische villa’s van de Roma zigeuners. Villa’s die veelal nog niet afgebouwd zijn. Vaak staat en nog een klein vervallen huisje naast waar de zigeuners in wonen. We zetten de auto in de schaduw onder een boom. Het is immers ruim 30 graden. Aan een jongeman van circa 30 jaar vragen we of de auto daar mag staan. Vervolgens komen we met hem aan de praat en vraagt hij ons of we zin hebben in een kopje koffie. Maar natuurlijk.
Enkele minuten later zitten we op het terras achter zo’n enorme villa met de hele Roma familie, vader, moeder, kinderen en kleinkinderen, samen koffie te drinken. Drie grote Mercedes terreinwagens staan naast ons. Toen de vader zei: "ach jullie komen uit Nederland, wij zijn Roma zigeuners, maar we zijn en blijven allemaal mensen" was het ijs gebroken en hebben we via Camelia gezellig met hen kunnen praten. Toen we hun vertelden dat we zeker van plan waren om in Lipova terug te komen, nodigde hij ons uit om dan bij hen weer koffie te komen drinken.
Hierna bezoeken we Monasterio Feredeu, prachtig in de bergen gelegen.

Achter in de middag halen we de familie Oncu op. We hebben hen, als ook Cornel, Sir en Joke, uitgenodigd voor een etentje in verband met Johans verjaardag. Samen hebben we er een erg gezellige avond van gemaakt. Voor Johan een verjaardag om nooit te vergeten.
’s Avonds terug op de camping worden snel de koffers gepakt en praten we met zijn allen nog even na.

Zaterdagochtend staan we vroeg op en vertrekken na het ontbijt naar de luchthaven in Timisoara. Na een prima vlucht komen we dan weer in Dortmund aan. Samen met Arie en Gees drinken we nog even een kop koffie en vertrekken we weer naar huis, ieder zijn eigen weg.
Onze Roemenie reis zit erop. Het is een ongelofelijk mooie reis geworden, die een diepe indruk op ons heeft achtergelaten. De eerste nachten terug in Nederland hebben we slecht geslapen. We waren alleen maar bezig met de vraag wat we voor deze mensen nog meer zouden kunnen doen. Daar is zo’n armoede. Ze hebben echt hulp nodig. Wij hebben ons voorgenomen om er, wellicht volgend jaar al, opnieuw naar toe te gaan. Via allerlei acties proberen we dan in de tussentijd wat geld bij elkaar te brengen om zo deze mensen te kunnen helpen.

Oldenzaal, augustus 2012

Rita en Johan Bossink

 

De foto's van boven naar beneden - klik op de foto voor een vergroting.

1. Johan met het gezin Tarcan.
2. Bij Mc. Donalds.
3. Moeder en zoon Filip.
4. Arie en Gees van der Plas met Stela Filip.
5. Stela Filip zwaait ons uit.
6. Project Paulis zoals het was in augustus 2012.
7. De emmers beton worden naar boven getild.
8. Project Paulis zoals het moet worden.
9. Overleg op de kamer van de burgemeester.
10. De burgemeester signeert zijn boek.
11. Johan op de stoel van de burgemeester met Rita naast hem.
12. De deelnemers aan de wijnproeverij.
13. Johan laat zich informeren door de eigenaar van het restaurant.
14. Vlnr: Arie van der Plas, Andrea (pleegdochter van Anna en Cornel) en Johan Bossink.