Door Arie van der Plas

"Zal ik het wel doen, of zal ik het niet doen?"
Een aantal jaren geleden vroeg de televisieclown Flappie zich dit iedere avond af.
En altijd was het antwoord: "Ik doe het!"

Ook dit jaar vragen we ons weer af: zullen we naar Roemenië gaan of niet? En dit jaar zetten we onze gevoelsmatige hindernissen aan de kant en zeggen tegen elkaar: "We doen het!"
Wel spreken we af dat Roemenië een deel zal zijn van een trektocht door Oostenrijk, Hongarije en Roemenië.

Op 22 juli haken we de caravan aan en na een overnachting in Altdorf draaien we met 38 graden een dag later de pootjes uit op het SVR-terrein "Paradise Garden". Een mooie camping met supersanitair, maar we stellen ons een paradijstuin toch wel ander voor. We blijven hier een paar dagen, bezoeken een oude mystieke druïdeplaats en gaan (als compensatie?) een dag later op bedevaart naar Maria Zell.
Dan vertrekken we weer. Op naar de Donauknie, waar we een weekje willen blijven. We hebben de camping in Tahitotfalu uitgezocht. Van hieruit ben je zo in Boedapest, maar kun je ook makkelijk alle bezienswaardigheden in de regio bezoeken. Dat doen we dan ook.
We bezoeken de grootste kathedraal van Hongarije in Eztergom, wandelen over de markt in Vac, genieten van het schitterende uitzicht over de Donau vanaf de ruïne in Viségrad, en slaan natuurlijk de toeristentrekker Szentendre niet over. Ook Boedapest vereren we met een bezoek. Twee keer zelfs. De eerste dag brengt de City-hopper ons langs alle highlights en de tweede keer kiezen we zelf. "House of Terror", dat herinnert aan 1956, maakt veel indruk.
We komen steeds dichter bij de Roemeense grens, maar langs de poesta rijden en er geen kijkje nemen…
We maken dus een tussenstop in Kistelek en kunnen van hieruit ook meteen het bezienswaardige Jugendstilstadje Kecskemet, en de fantastisch mooie synagoge in Szeged bezoeken.

Zondag 5 augustus gaan we bij Nadlac de grens over. Na een vignet bemachtigd te hebben (wat een chaotisch gedoe was het daar !) rijden we richting Arad, waar we de weg door de stad nemen.
De eerste indruk van Roemenië?...op een gegeven moment kijken we elkaar aan en zeggen we "wat doen we hier eigenlijk?" . De woorden die bij deze vragen horen zijn: armoe, lelijk, vervallen, vies, kuilen en dode honden.

Na Arad wordt echter het landschap steeds mooier, valt de weg weer mee en wennen we aan de doodgereden honden. We krijgen een wat beter gevoel en als we op camping Route Roemenië door Anna en Cornel hartelijk ontvangen worden en ons op een prachtige plek (met schaduw!) geïnstalleerd hebben is het vakantiegevoel weer helemaal terug.

Al jaren sponsoren wij Camelia Oncu, een bekende naam binnen Inima.
Camelia heeft de hele week vrij gehouden om met ons op stap te gaan. Dit is wat te veel van het goede, want we hebben niet voor niks een stapel boeken bij ons. We besluiten drie dagen met elkaar op stap te gaan. Op maandagmorgen bezoeken we eerst Lipova. We lopen wat door de stad, gaan naar het gebied van het Lipova-bronwater en verbazen ons er over dat veel Roemenen hun afval zomaar overal neergooien. In de Orthodoxe kerk is net een dienst aan de gang en we maken hier een deel van mee… indrukwekkend.

Hierna rijden we naar Jualita, een dorp op zo’n 50 km afstand waar een houten kerk uit 1780 staat, naast een recenter gebouwde gebedshuis.
We hebben geluk. De priester komt net langs en Camelia vertelt wie we zijn. Eerst gaat de deur van de nieuwe kerk op en we mogen alles bekijken en fotograferen.

Ik word uitgenodigd om mee te komen achter de iconostase, daar waar het altaar staat. Camelia en Gees mogen daar niet komen…tja, verschil moet er zijn.
Daarna wordt de sleutel van de niet meer gebruikte houten kerk opgehaald. We kijken onze ogen uit en zijn onder de indruk van de mooie oude muurschilderingen. We vertrekken weer, maar niet voordat onze namen en de namen van onze kinderen zijn opgeschreven: in de volgende dienst zal voor ons worden gebeden. Dit geeft ons toch wel een speciaal gevoel.

Op onze "vrije"dag kunnen we het toch niet laten. We leggen onze boeken weg en bezoeken de ruïne "Soimos" bij Lipova. Het woord "toerisme" kennen ze niet in deze streek. Zo’n bezienswaardigheid, maar geen enkel bordje of aanwijzing hoe je er kunt komen.

Woensdag staan Timisoara en Arad op het programma en gaat Virgil, de vader van Camelia mee. Ze willen ons graag het openluchtmuseum laten zien, een bestemming voor schoolreisjes en uitstapjes. Onderweg zien we weer veel paard-en-wagens, gewoon in het Roemeense straatbeeld. Ook nu kost het weer de nodige moeite en veel gevraag om het te vinden maar als we er zijn maken we kennis met een stukje Roemeense cultuur. Natuurlijk nemen we ook een kijkje in de orthodoxe kathedraal.
In Arad laat Camelia ons haar universiteitsgebouw zien. De stad op zich stelt niet veel voor.

Op vrijdag gaan we met Virgil en Camelia een paar dozen brengen bij een Inimagezin. We merken dat contactpersoon van Inima zijn, geen sinecure is. Zonder auto meer dan twintig gezinnen in Lipova en omgeving regelmatig bezoeken…
Voor ons geeft dit bezoekje weer meer zicht op de situatie waarin veel Roemeense gezinnen verkeren: geen werk, een klein huis, veel kinderen, oma in huis en hard werken in de tuin om de winter door te komen. Toen wij er waren schilde oma op de binnenplaats uien, en maakten vier dochters paprika’s en tomaten schoon. Dit alles ging in een heeeel grote ketel die op een houtvuurtje stond te pruttelen.
Onderweg komen we door een "gipsydorp" en kijken vol ongeloof naar de grote, afschuwelijk protserige kasteelachtige woningen…zie je wel hoe belangrijk ik ben?

Weggaan zonder een bezoekje aan bedevaartsoord Maria Radna, dat kan niet volgens Camelia, dus vrijdagmiddag sluiten we daar de week min of meer af.
Op zaterdag drinken we nog met elkaar koffie en nemen afscheid. We krijgen zelfs een afscheidcadeau mee … een grote doos met uien en knoflook !
Ons bezoek aan Roemenië was warm en hartverwarmend. We hebben er een paar vrienden bij gekregen.

Op de terugreis moeten we weer wennen aan de "gelikte", mooie Oostenrijkse stadjes.
We kicken nog een paar dagen af in de buurt van de Grossglockner en onderweg naar Nederland zeggen we tegen elkaar:
Nog een keer naar Roemenië?.....zullen we het wel doen of zullen we het niet doen?
We doen het!

Arie en Gees van der Plas


Vorige pagina: Door Liz Teunis
Volgende pagina: Door Erwin Elfrink