Door Christina Vrolijk
Vakantie Roemenië 2012 familie Vrolijk
Op 10 augustus 2012 vertrokken wij met ons gezin richting Roemenië om de gezinnen te gaan ontmoeten die door de Stichting Inima gesteund worden. Om te kunnen vertellen hoe wij hier toe gekomen zijn, moeten we eerst terug gaan naar het jaar 2010. In die barre koude decembermaand ontmoetten wij het Roma gezin genaamd Adam. Zij trokken rond in een hele oude bus die in ons stadje tot stilstand kwam. Vader, moeder, zoon en schoondochter.
Wij gingen die Kerstvakantie skiën en konden het voor onszelf niet verwerken dat deze mensen in die oude bus zaten en wij zoveel luxe. Wij hebben toen besloten een klein huisje voor de familie te huren voor 3 maanden. Via een rekening die bij de Kerk was geopend, konden mensen in Delden geld storten en zo geschiedde. Wij maakten nader kennis met deze familie en hun grootste wens was terug te keren naar Arad om daar een gewoon bestaan op te bouwen.
Deze droom is heel snel waarheid geworden en al in de zomer van het jaar 2011 woonde de familie in Arad in Roemenië.
Wij gingen aanvankelijk door met geldelijke steun te geven, totdat wij op een gegeven moment merkten dat er steeds meer vragen kwamen, altijd alleen maar vragen om méér geld. Op onze opmerkingen dat het misschien verstandig was om zoonlief naar school te sturen, kwam nooit antwoord. Dat was niet de bedoeling! Wel werd er een baby geboren.
Omdat wij gingen nadenken of wij wel op de goede weg zaten met onze manier van hulpverlening, zijn wij gaan zoeken op het internet of er nog meer hulpverlening was voor Roemenië en zo ja…wie dan? Waarom zouden wij weer proberen het wiel uit te vinden terwijl je je ook kunt aansluiten bij een grotere club.
Via via kwamen we terecht bij de Stichting Inima en maakten we kennis met Sir en Joke Koolhof. Twee mensen waar wij ons meteen bij thuis voelden. Hun visie op hulpverlening paste precies bij onze ideeën en al gauw zaten we met elkaar om de tafel om van alles te bespreken.
Ook Anna Tarniceri, die samen met haar echtgenoot Cornel een camping runt in Minis, schoof aan. Er werd van alles besproken. Aangezien wij het jubileumboek hadden doorgelezen, besloten wij meteen om ook een familie jaarlijks te gaan steunen. Het werden Alexandru en Maya Costea. Alexandru verloor zijn ene arm tijdens een bedrijfsongeval en hij werd op staande voet ontslagen, huis uitgezet en stond dus met gezin en hebben en houwen op straat!
Sir en Joke vertelden ons hoe het er in Roemenië toegaat en raadden ons aan om zelf eens te gaan kijken. Een familie sponsoren is één, maar het is beter om er naar toe te gaan, dan gaat het écht voor je leven! Wij hadden nog geen vakantieplannen gemaakt en besloten om een deel ervan naar Roemenië te gaan. Sir en Joke waren zo aardig om langer te blijven – dat betekende voor hen 5 weken Roemenië - zodat wij met elkaar de families konden gaan bezoeken. We konden verblijven op de camping van Anna en Cornel en zo begon ons avontuur Roemenië.
Het voelde voor ons aanvankelijk als een avontuur omdat we nogal wat negatieve opmerkingen kregen van deze en gene. Roemenië? Wat ga je daar nou doen? Auto inruilen? Wil je bestolen worden? Het enige dat wij dachten was: “als mensen als Sir en Joke daar al jaren naar toe gaan, zal het wel zo’n vaart niet lopen”.
Op 10 augustus was het zover en we vertrokken richting Roemenië alwaar we op zondagmiddag aankwamen en hartelijk verwelkomd werden door Sir, Joke, Cornel en zijn twee pleegkinderen Andrea en Dana. Ze hadden een barbecue voorbereid en onder het genot van een glas heerlijk koele lokale wijn maakten we plannen voor de dagen die voor ons lagen.
We gaven ons over aan Sir en Joke en Cornel. Zij weten de weg! Na een nacht heerlijk slapen en een fantastisch ontbijt gingen we op weg.
De rit bracht ons naar de familie Alexandraoie. Er moest een koelkast afgeleverd worden bij dit echtpaar. Er is hard gewerkt aan hun onderkomen door een groep jonge mensen van een stichting bij Arnhem. Zij zijn heel goed bezig geweest. Het is zomer en de familie is bezig eten te koken op een vuur buiten. Voor de dieren! Hun “badkamer” bestaat uit een paal met een spiegeltje eraan en een bakje water eronder. Binnen wordt er gewerkt aan een douche maar die is nog niet helemaal af. Het huis heeft een leuke vrolijke kleur! En wat een lieve mensen!
Tijd om weer door te rijden naar de familie Timciuc. Zij hebben 14 kinderen en wij hebben een zak met schoenen voor hen bij ons en speelgoed. Wat een ontzettend leuke mensen zijn dit! En wat straalt er goedheid en sereniteit uit hun ogen!
Ze laten ons zien wat ze allemaal verbouwen en we mogen het huis bekijken. Onze kinderen geven speelgoed en demonstreren hoe het bellenblazen moet. Ook de bal waarin water moet, waarna je de bal gaat rondspelen…wie ‘m te hard vangt wordt nat…..is een groot succes. Sir en Joke hadden gelijk….wat leuk om dit allemaal te zien en mee te maken.
We kregen een grote doos tomaten mee, bestemming bekend bij Cornel.
We gingen op weg naar Iuliana, het meisje dat blind, slechthorend en geestelijk gehandicapt is. Door haar blindheid en slechthorendheid loopt zij ernstig achter in haar ontwikkeling en de stap om haar achterlijk te noemen is dan ook gauw gemaakt. Gelukkig blijkt zij niet zo slechthorend te zijn als gedacht werd. In Roemenië wordt er voor dit soort kinderen niet veel gedaan. Geen geld…geen behandeling en trouwens, waarom zou je je druk maken om een zigeunerkind? Was zij in Nederland geboren, dan had zij waarschijnlijk een betere ontwikkeling doorgemaakt.
Lezend in het jubileumboek van Inima was ons oog al gevallen op het verhaal van Iuliana en voordat wij haar überhaupt hadden ontmoet, zat zij al in ons hart. Vóór ons vertrek naar Roemenië waren er al ettelijke mails heen en weer gegaan tussen ons en Sir en Joke over Iuliana. We hadden alle rapporten al van oogartsen maar we hadden sterk het gevoel dat er misschien nog wel meer te verbeteren was. We hopen op en bidden voor een wonder!
En nu gingen we haar dan echt ontmoeten! Mijn hart klopte in mijn keel.
We werden hartelijk ontvangen door Lena, de pleegmoeder van Iuliana. Haar eigen dochter was er ook. Iuliana is er uiteraard niet happig op om zoveel nieuwe mensen te ontmoeten. Wij zijn al met een gezin van vier en dan nog Sir, Joke en Cornel. Ze verschuilt zich achter Lena. Aangezien ze Joke beter kent, vindt ze het goed dat Joke haar streelt en met haar speelt. Joke herkent ook alle geluiden die Iuliana maakt en legt ons uit wat er gebeurt.
We bepraten Iuliana’s toestand. Hans, hij is K.N.O arts, mag in Iuliana’s oren kijken. Ze blijft stil staan! Gelukkig blijkt dat Iuliana redelijk kan horen. Het probleem zijn haar ogen.
Iuliana heeft haar hand in Joke’s hand gelegd en ik leg mijn hand daarop. Ze staat het toe!
Later, als ze even op een andere stoel zit, leg ik mijn hand weer op de hare. Ze staat het toe en voelt het verschil tussen mijn hand en de hare. De manier waarop zij dat doet, betekent voor mij dat ze wel degelijk op enig niveau aan het denken is. Ze kan alleen niet normaal praten.
We spreken met Lena af dat we gaan proberen de oogarts te bereiken om te vragen nogmaals naar Iuliana te kijken.
Als we naar buiten lopen, mag ik Iuliana samen met Lena begeleiden. Op straat gebeurt er iets voor mij heel bijzonders. Lena laat Iuliana los, loopt weg om Hans en de kinderen hun koe te laten zien en ik sta midden op straat met Iuliana. Ik ben coach/counsellor van beroep en geef mensen onder andere energie door. Ik begin energie te geven aan Iuliana. Ze blijft doodstil staan en maakt geluiden waarvan ik begreep dat het lachen is. Ze buigt zich steeds dichter naar mij toe. Dit moment staat in mijn hart gegrift!
Als we verder rijden, schiet er van alles door mijn hoofd! Dit kind moet geholpen worden!
Ondertussen rijden we alweer door naar de familie Costea, de familie die wij sponsoren. En ook hier valt het ons weer op hoe lief en eenvoudig prachtig deze mensen zijn. Op tafel staat een fles coca-cola en zelfgemaakte broodjes gevuld met verse kaas. Het lijkt een beetje op een grote oliebol. Ze zijn heerlijk! Ook hier is de groep uit Arnhem geweest en vol trots laten ze zien wat er allemaal gebeurd is! Tussen het oude en nieuwe gedeelte is een smalle doorgang. Ze vertellen ons dat dit hun vrieskast wordt! Een dakje erop, een deur erin en in de winter is het zó koud dat ze een natuurlijke vrieskast hebben. Op tafel liggen ook aubergines die er geplet uitzien. Voordat zij deze inmaken, wordt er eerst wat vocht uitgehaald, vervolgens wordt het in potten gedaan met olie. Voorraad voor de winter. Wéér wat geleerd!
Alexandru Costea kan met zijn ene arm moeilijk zijn land bewerken. Samen met zijn vrouw Maya doet hij dit echter tóch. Samen hebben ze immers drie armen! Sir en Joke hadden bedacht een ploegje aan te schaffen maar kwamen op een beter idee. Vasile Timciuc heeft een ploeg. Misschien wil hij wel die paar keer per jaar dat het nodig is met zijn ploeg Alexandru gaan helpen. Vasile gaat even mee naar de familie Costea en de mannen overleggen hoe dit te gaan doen. De Stichting Inima betaalt hem dan voor zijn diensten. Zo helpt de één de ander uit de brand! Geweldig, wat een samenwerking.
We rijden weer richting de camping waar we aan de slag gaan om nasigoreng te maken met kip. We eten die avond gezellig met z’n allen en praten na over wat we allemaal gezien hebben.
De volgende dag rijden we naar de familie Sirian. We ontmoeten moeder, kinderen en kleinkind. In de keuken staat een half geplukte kip in een emmer. We moeten even wennen aan dat gezicht omdat we net besloten hebben zelf kippen te gaan houden. We moeten er niet aan denken om die te moeten slachten. Hier gaat dat heel anders.
Het huis dat we bezichtigen is gebouwd door de Stichting Inima en het ziet er prachtig uit.
En weer doorrijden naar Petru Holman. Hij is thuis en we mogen even binnenkomen. Hij is alleen, zijn vrouw is in Italië alwaar zij werkt. Het valt Hans op dat hij een watje in zijn oor heeft en hij vraagt wat er aan de hand is. Petru heeft pijn aan het oor en hij kan wat later op de dag even langs komen op de camping. Dan kan Hans in zijn oor kijken en hem eventueel druppels geven. Sir maakt een grapje en zegt: “in het ergste geval gaat het oor eraf…ben je er meteen van af”. Later op de middag komt de zoon van Petru vertellen dat zijn vader niet komt. Hij is bang voor wat er zal gebeuren…stel je voor dat het oor eraf moet. Tja…..en dat gebeurt natuurlijk dan ook meteen gewoon op de camping!
Mevrouw Lacatus, die ongeveer naast Petru woont, ligt in het ziekenhuis dus haar kunnen we niet bezoeken.
Ook Dana, de pleegdochter van Cornel, heeft pijn aan het oor. Hans bekijkt het oor en ziet dat er een klein plekje achter het oor zit dat de pijn veroorzaakt. Inmiddels weten we dat ze gezien is door een K.N.O. arts en het plekje zal verwijderd worden.
’s Avonds gaan we eten in een heel leuk restaurantje schuin tegenover de camping. Het blijkt het 300 jaar oude hostel turistica “Agrotur Minis” te zijn. De eigenaar maakt een heerlijk diner voor ons en als toegift mogen we even “zijn hemel” in. Het blijkt zijn wijnkelder te zijn vol met prachtige vaten wijn. We krijgen bij de koffie een heerlijk glas cognac. Ook dit is Roemenië.
De derde dag rijden we met Cornel naar de stad Arad. We genieten van al het moois dat we daar zien. Een prachtige stad met veel Weense invloeden. Aangezien we het boek “kameraad baron” gelezen hebben, begrijpen we veel van wat er allemaal gebeurd is in Roemenië en Transsylvanië.
We gaan lunchen in het prachtige park met grote zwembaden en daarna weer terug alwaar een ongeruste Sir en Joke zijn. We zouden maar even wegblijven…..! Er is ook zoveel te zien in Arad!
Ook zijn we even langs het huis van de familie Adam gereden. De familie waar we het aan het begin over schreven. Er is niemand thuis en ze blijken alweer naar Gelsenkirchen te zijn vertrokken alwaar vader en zoon werk konden krijgen in de bouw. Deze familie hoeven we niet meer te helpen. Zij zijn geheel selfsupporting! We zullen ze altijd dankbaar zijn, want door hen zijn we in contact gekomen met de Stichting Inima!
’s Avonds komen vrienden van Sir en Joke hen bezoeken. Het zijn een Roemeense huisarts en haar echtgenoot. Zij werken in Duitsland en zijn even op vakantie in Minis.
Sir betrekt Hans in het gesprek en er wordt gesproken over Iuliana. De huisarts belt de volgende dag meteen met een bevriende oogarts in Timisoara en zij is bereid om Iuliana te ontvangen en te onderzoeken. Wat heerlijk als je mensen ontmoet die meteen doorpakken!
En nu maar hopen op een goed gevolg!
Overal hebben we foto’s gemaakt ten behoeve van ons zelf en voor dit verslag. We voelden ons er niet echt prettig bij om deze foto’s te maken. Tenslotte zet je de armoede van iemand anders op de foto. Zij leken het niet erg te vinden, het vervelende gevoel was van ons.
Roemenië is een prachtig land met heel veel geschiedenis. Een land waarover het oordeel en veroordeel misschien in het verleden wel waar was, maar er is ook nog een “ander Roemenië”. Het land van mensen die jarenlang onderdrukt zijn geweest, waardoor ze in onze ogen een soms gelaten, dociele houding hebben. Om dat te begrijpen is het van belang hun geschiedenis te kennen.
Een prachtig land waarvan wij nog maar een heel klein stukje hebben mogen zien.
Een prachtig land met prachtige mensen, die wij in ons hart hebben meegenomen naar Holland.
Familie Vrolijk te Delden.
De foto's van boven naar beneden - klik op de foto voor een vergroting.
1. Geertjan Vrolijk ontfermt zich na aankomst over de barbecue, terwijl vader Hans geniet van een aperitief.
2. Het gerenoveerde huis van Alexandroaie.
3. De 'badkamer' van Alexandroaie.
4. Cornel en Hans bespreken het medisch dossier van Iuliana.
5. Pleegmoeder Lena Blagoescu met Iuliana.
6. Vlnr: Maya Costea, Joke, Christina en Lisa Vrolijk.
7. Bij het nieuwe zonnepaneel van Costea bespreken Cornel, Alexandru Costea en Vasile Timciuc het uit te voeren ploegwerk. Op de voorgrond Geertjan Vrolijk.
8. Vlnr: Virgil Oncu (onze financiële man in Roemenië), Maya Costea, Joke, Sir en Alexandru Costea.
9 en 10: Het leuke 300 jaar oude restaurantje.
11. De eigenaar van het restaurant en Cornel.
12. Lisa, Geertjan en Hans Vrolijk.
13. Cornel met pleegdochter Andrea.
Vorige pagina: Door fam. Bossink
Volgende pagina: Fietsen voor Roemenië